“Ik woon nu in Berkeley. Dat betekent dat ik geen schoenen meer draag. Ik draag klompen. Geen Dansko’s of Crocs. We hebben het over stijf leer, vastgespijkerd aan een blok hout – schoenen die schreeuwen ‘Moeder Aarde’ en fluisteren ‘onopgeloste bekkenbodemtrauma’s’.” Elizabeth Dyer schrijft dit in haar column op KQED, een mediaplatform voor de Bay Erea (San Francisco e.o.). Daar zijn klompen blijkbaar het gangbare schoeisel. Het begon voor Dyer als een participerend onderzoek. Ze wilde de mensen uit haar nieuwe omgeving begrijpen. “Maar toen gebeurde het: ik ging meedoen. Nu heb ik tien paar.”

‘De klomp doet zijn best’

Ze paste zich aan, aan haar nieuwe omgeving. En dat was niet alleen een uitdaging voor haar bekkenbodem. Nu heeft ze fasciitis plantaris. Ze legt een link tussen het dragen van klompen en haar ouderschap. Dat laatste ervaart ze als pijnlijk. “De intense pijn van zoveel van je kinderen houden dat het je bijna opensplijt.” Daarom wil ze worden vastgehouden. Maar niemand houdt de moeder vast. “Maar de klomp doet zijn best.”

Rationeel?

Zoals Dyer laat zien: de keuze van schoeisel kan een heel rationele lijken, dat is het vaak niet.