Regelmatige lichaamsbeweging verlaagt het risico op hart- en vaatziekten, maar er zijn aanwijzingen dat zeer intensieve inspanning microschade oplevert aan hart en spieren. Om te onderzoeken hoe groot deze schade is, volgen onderzoekers van Radboudumc en AMC twaalf deelnemers aan de Amsterdam Marathon intensief, met onder andere een MRI-onderzoek voor en vlak na de race.
Onderzoek tijdens de Boston Marathon bracht aan het licht dat alle onderzochte marathonlopers een toename van het eiwit troponine in het bloed hadden. Dit eiwit is een onderdeel van het hartspierweefsel en dus een maat voor schade aan het hart. Meer dan de helft van de deelnemers aan de studie had genoeg troponine in het bloed om de diagnose ‘hartinfarct’ te krijgen.
Het ligt voor de hand om op basis van deze resultaten te veronderstellen dat het lopen van een marathon leidt tot hartschade. Maar de Boston studie en andere onderzoeken waren niet gevoelig genoeg om deze schade daadwerkelijk vast te stellen. Zo is wel naar stoffen in het bloed gekeken, maar niet naar het hart zelf. Ook is niet bekend of het hart weer herstelt van deze microschade.
Om meer inzicht te krijgen in de effecten van het lopen van een marathon op het hart, onderwepen onderzoekers van het Radboudumc en het AMC Academic Center for Evidence-based Sports Medicine (ACES) twaalf ervaren lopers die meededen aan de Amsterdam Marathon (15 oktober jl.) aan een uitgebreid onderzoek. Het gaat daarbij om bloed- en biomarker onderzoek, fysiologische data, nieuwe MRI metingen en een experimenteel hartfilmpje waarbij de sporters 64 ECG-plakkers op borst en rug bevestigd krijgen.
De lopers zijn vier weken zoet met het onderzoek. De metingen aan het hart vonden een week voor de marathon, vlak voor en vlak na de marathon en twee weken na de marathon plaats.
