Met mijn eerste paar bergwandelschoenen heb ik meer dan twintig jaar gedaan. Zij vormen nog steeds mijn lievelingspaar. Ik heb er nooit blaren in gehad. Maar mogelijk is mijn herinnering rooskleuriger dan de werkelijkheid was. (Zoals dat vaker gaat met ware liefde.) Toen ze echt op waren, heb ik ze met pijn in het hart in de schoencontainer gegooid.

Een keer in de zes weken komt mevrouw X bij mij. Ze kwam bij mij terecht via de podotherapeut. Ik herinner me nog de eerste keer dat ze bij mij arriveerde. Een beetje stug, ietwat geïrriteerd, want ze had zo'n fijne pedicure, maar die mocht haar ineens niet meer behandelen. Ik was ook nog eens duurder, want bij mij betaal je apart voor de cosmetische voetzorg.

Ik keek laatst naar een documentaire over het Amsterdam uit de jaren 70. Altijd leuk om te zien hoe het er in mijn jeugdjaren aan toe ging, welke auto's er reden en hoe men gekleed was. Wat mij opviel was hoe slank de meeste mensen er in die tijd uitzagen, van overtollig vet was nauwelijks sprake. Kwam dat doordat de documentaire in zwart-wit was of was het gezichtsbedrog?

Er komt een keer een moment dat je uit de roes na een overlijden ontwaakt. Bij mij klopte de man met de hamer ook aan en die zette me weer vakkundig met twee benen op de grond.

Ik was laatst op een regionale bijeenkomst van ProVoet in het kader van het uitstippelen van de beleidsperiode 2026-2030. Een anonieme enquête onder de aanwezigen, bestaande uit twee- of meerkeuzevragen was onderdeel van deze - overigens zeer geslaagde - avond.

Vers van de opleiding moet je keuzes maken. Ga je huren, ga je ambulant, heb je misschien een ruimte in of aan huis waar je kan starten? Kortom, hoe ziet jouw ideale praktijk er uit?